To Πολύδρομο, μέσα από το 7ο τεύχος, επιχειρεί να προβάλει ένα ευρύ φάσμα ζητημάτων που αφορούν το πέρασμα από τη γλώσσα και τις γλώσσες στη ‘’διαγλωσσικότητα’’, θέτοντας υπό αμφισβήτηση, για άλλη μια φορά, τα όρια ανάμεσα στις γλώσσες και δίνοντας τον πρώτο λόγο στις κοινότητες των εκπαιδευτικών, των γονέων και των παιδιών που συμμετέχουν στη δημιουργική διαδικασία της επικοινωνίας μέσα από τη συνάντηση των γλωσσών και των πολιτισμών. Aφετηρία του προβληματισμού μας αποτελεί η έννοια του ‘translanguaging’ ή της ‘’διαγλωσσικότητας’’, όπως επιλέγουμε να αποδίδουμε τον όρο στα ελληνικά, με τις διαστάσεις που του δίνει η Ofelia Garcia (2009).
Σύμφωνα με την Garcia, η ‘διαγλωσσικότητα’ είναι ένας ιδιαίτερα ισχυρός μηχανισμός κατασκευής νοημάτων, με σκοπό την ενσωμάτωση της άλλης οπτικής και τη μεταβίβαση νοημάτων, που επιτρέπει στο άτομο να διασχίζει/υπερβαίνει τα όρια των γλωσσικών ομάδων.
Ο συγγραφέας Γκιζμέτ Καπλάνι (στο βιβλίο του Με λένε Ευρώπη) γράφει: Ορισμένες φορές η μητρική μου γλώσσα παρεισφρύει, σαν παρείσακτος, καθώς μιλάω, αντικαθιστώντας ελληνικές λέξεις.... είναι σαν να μου θυμίζει πόσο εύθραυστη είναι η σχέση μου με τα ελληνικά, την ώρα ακριβώς που έχω αρχίσει να πιστεύω ότι είναι πιο δυνατή από ποτέ. Κάποιες φορές, όταν βρίσκομαι με κάποιο πρόσωπο που αρχίζω να το νιώθω πολύ οικείο, χωρίς να το καταλαβαίνω, μου ξεφεύγουν λέξεις στα αλβανικά. Μένω και ο ίδιος κατάπληκτος από το πόσο ξεροκέφαλη είναι η μητρική μου γλώσσα... Όταν γράφω, η μητρική μου γλώσσα συνομιλεί, συχνά, με τα ελληνικά. Σαν να συζητούν μεταξύ τους τον τρόπο που μπορεί να συγκροτηθεί στο μυαλό μου μια εικόνα ή μια έννοια με τη μέγιστη δυνατή ένταση (Γκαζμέτ Καπλάνι, 2010: 316-317).
Συντακτική ομάδα Πολύδρομο
